Zyto scan
zyto scan laten uitvoeren
Een zyto scan voeren we steeds uit met persoonlijke opvolging.
Via een eenvoudige handcradle wordt jouw lichaam gescand en wordt bepaald waar jouw lichaam extra ondersteuning nodig heeft.
De resultaten van de scan worden uitgebreid beproken (45 min) en er wordt een plan van aanpak bepaald. Bij voorkeur maken we onmiddellijk een follow-up-afspraak.
Hoe werkt de zyto scan?
Via een handcradle (zie foto bovenaan pagina) wordt gemeten hoe het met de spanning zit in het lichaam. De hoeveelheid spanning in het lichaam kan wijzen op te veel of te weinig energie in bepaalde organen. Het werkingsmechanisme is de elektrodermale activiteit en is reeds gekend sinds 1849. In totaal worden meer dan 170 items in het lichaam gemeten.
Er worden linken gelegd tussen de verschillende lichaamsstelsels en de gemeten resultaten om zo te testen welke etherische olie, voedingssupplement of therapie (massage, beweging, …) het lichaam terug in balans kan brengen.
Elektrodermale activiteit
Elektrodermale activiteit (elektrodermale activiteit) is een kenmerk van het menselijk lichaam. Het veroorzaakt een continue variatie in de elektrische kenmerken van de huid. Historisch gezien is elektrodermale activiteit ook bekend als huidgeleiding, galvanische huidreactie (GSR), elektrodermale respons (EDR), psychogalvanische reflex (PGR), huidgeleidingreactie (SCR), sympathische huidreactie (SSR) en huidgeleidingsniveau (SCL) . De lange geschiedenis van onderzoek naar de actieve en passieve elektrische eigenschappen van de huid door verschillende disciplines heeft geresulteerd in een overdaad aan namen, nu gestandaardiseerd op elektrodermale activiteit (elektrodermale activiteit).
De traditionele theorie van elektrodermale activiteit houdt in dat de weerstand van de huid varieert met de staat van zweetklieren in de huid. Zweten wordt beheerst door het sympathische zenuwstelsel en huidgeleiding is een aanwijzing voor psychologische of fysiologische opwinding. Als de sympathische tak van het autonome zenuwstelsel erg opgewonden is, neemt de activiteit van de zweetklier ook toe, wat op zijn beurt de geleiding van de huid verhoogt. Op deze manier kan huidgeleiding een maat zijn voor emotionele en sympathische reacties.
Meer recent onderzoek en aanvullende verschijnselen (resistentie, potentieel, impedantie en toelating, soms responsief en soms blijkbaar spontaan) suggereren dat elektrodermale activiteit complexer is dan het lijkt, en onderzoek gaat verder naar de bron en het belang van elektrodermale activiteit.
Elektrodermale activiteit (elektrodermale activiteit) is een kenmerk van het menselijk lichaam. Het veroorzaakt een continue variatie in de elektrische kenmerken van de huid.
Geschiedenis
In 1849 merkte Dubois-Reymond in Duitsland voor het eerst op dat de menselijke huid elektrisch actief was. Hij dompelde de ledematen van zijn proefpersonen onder in een zinksulfaatoplossing en ontdekte dat er een elektrische stroom vloeide tussen een ledemaat met spieren samengetrokken en een die ontspannen was. Daarom schreef hij zijn elektrodermale activiteit-waarnemingen toe aan spierverschijnselen.
Dertig jaar later, in 1878 in Zwitserland, toonden Hermann en Luchsinger een verband tussen elektrodermale activiteit en zweetklieren. Hermann toonde later aan dat het elektrische effect het sterkst was in de handpalmen, wat suggereert dat zweet een belangrijke factor was.
Vigouroux (Frankrijk, 1879), werkzaam bij emotioneel gestoorde patiënten, was de eerste onderzoeker die elektrodermale activiteit in verband bracht met psychologische activiteit.
In 1888 toonde de Franse neuroloog Féré aan dat de activiteit van de huidresistentie kon worden veranderd door emotionele stimulatie en dat de activiteit door medicijnen kon worden geremd.
In 1889 observeerde Ivane Tarkhnishvili in Rusland variaties in elektrisch potentieel van de huid bij afwezigheid van externe prikkels en hij ontwikkelde een meter om de variaties te observeren zoals ze in realtime gebeurden.
De wetenschappelijke studie van elektrodermale activiteit begon in de vroege jaren 1900. Een van de eerste verwijzingen naar het gebruik van elektrodermale activiteit-instrumenten in de psychoanalyse is het boek van C.G. Jung getiteld Studies in Word Analysis, gepubliceerd in 1906. Jung en zijn collega’s gebruikten de meter om de emotionele gevoeligheden van patiënten te beoordelen op woordenlijsten tijdens woordassociatie. Jung was zo onder de indruk van elektrodermale activiteit-monitoring dat hij naar verluidt huilde: “Aha, een kijkglas in het onbewuste!” Jung beschreef zijn gebruik van het apparaat in counseling in zijn boek, Studies in Word Association, en een dergelijk gebruik is voortgezet met verschillende beoefenaars.
De controversiële Oostenrijkse psychoanalyticus Wilhelm Reich bestudeerde ook elektrodermale activiteit in zijn experimenten in het Psychological Institute van de Universiteit van Oslo, in 1935 en 1936, om het bestaan van een bio-elektrische lading achter zijn concept van vegetatieve, aangename “streaming” te bevestigen.
Tegen 1972 waren er meer dan 1500 artikelen over elektrodermale activiteit gepubliceerd in professionele publicaties, en tegenwoordig wordt elektrodermale activiteit beschouwd als de meest populaire methode voor het onderzoeken van menselijke psychofysiologische verschijnselen..
Sinds 2013 neemt de elektrodermale activiteit-monitoring gradueel toe in de klinische praktijk.
"Aha, een kijkglas in het onbewuste!" C.G. Jung - begin 20ste eeuw
Beschrijving
Huidgeleiding is niet onder controle van de patiënt. In plaats daarvan wordt het autonoom gemoduleerd door sympathische activiteit die menselijk gedrag, cognitieve en emotionele toestanden op een onderbewust niveau drijft. Huidgeleiding biedt daarom rechtstreeks inzicht in autonome emotionele regulatie.
Menselijke ledematen, waaronder vingers, handpalmen en voetzolen vertonen verschillende bio-elektrische verschijnselen. Ze kunnen worden gedetecteerd met een elektrodermale activiteit-meter, een apparaat dat de verandering van elektrische geleiding tussen twee punten in de loop van de tijd weergeeft. De twee stroompaden lopen langs het oppervlak van de huid en door het lichaam. Actief meten impliceert het verzenden van een kleine hoeveelheid stroom door het lichaam.
Sommige studies omvatten de reactie van de menselijke huid op wisselstroom, inclusief recent overleden lichamen.
inzicht in autonome emotionele regulatie
Fysiologische basis
Er is een verband tussen emotionele opwinding en sympathische activiteit, hoewel de elektrische verandering alleen niet identificeert welke specifieke emotie wordt uitgelokt. Deze autonome sympathische veranderingen veranderen het zweet en de bloedstroom, wat op zijn beurt van invloed is op GSR en GSP. De hoeveelheid zweetklieren varieert over het menselijk lichaam, het hoogst in hand- en voetregio’s (200 – 600 zweetklieren per cm2).
De reactie van de huid en het spierweefsel op externe en interne stimuli kan ervoor zorgen dat de geleiding varieert met verschillende microsiemens. Een correct gekalibreerd apparaat kan de subtiele wijzigingen registreren en weergeven.
De gecombineerde veranderingen tussen elektrodermale weerstand en elektrodermale potentiaal vormen elektrodermale activiteit. Galvanische huidweerstand (GSR) is een oudere term die verwijst naar de geregistreerde elektrische weerstand tussen twee elektroden wanneer er een zeer zwakke stroom tussen hen in wordt geleid. De elektroden worden normaal ongeveer op een centimeter van elkaar geplaatst en de geregistreerde weerstand varieert afhankelijk van de emotionele toestand van het onderwerp. Galvanisch huidpotentiaal (GSP) verwijst naar de spanning gemeten tussen twee elektroden zonder extern aangelegde stroom. Het wordt gemeten door de elektroden aan te sluiten op een spanningsversterker. Deze spanning varieert ook met de emotionele toestand van de persoon.
Voorbeelden
Een pijnlijke stimulus zoals een pin-prik roept een sympathische reactie op van de zweetklieren, waardoor de secretie toeneemt. Hoewel deze toename over het algemeen erg klein is, bevat zweet water en elektrolyten, die de elektrische geleiding verhogen, waardoor de elektrische weerstand van de huid wordt verlaagd. Deze veranderingen zijn op hun beurt van invloed op GSR. Een andere veel voorkomende manifestatie is de vaatverwijding (verwijding) van bloedvaten in het gezicht, blozen genoemd, evenals toegenomen zweten dat optreedt wanneer men zich schaamt.
Elektrodermale activiteit reageert zeer goed op emoties bij sommige mensen. Angst, woede, schrikreactie, oriëntatiereactie en seksuele gevoelens behoren tot de reacties die in elektrodermale activiteit kunnen worden weerspiegeld. Deze responsen worden gebruikt als onderdeel van de polygraaf- of leugendetectortest.
Elektrodermale activiteit in reguliere personen verschilt naar gevoel om eerlijk of oneerlijk behandeld te worden, maar psychopaten hebben aangetoond dat ze geen dergelijke verschillen vertonen. Dit geeft aan dat de elektrodermale activiteit-record van een polygraaf mogelijk misleidend is in een strafrechtelijk onderzoek.
Toepassingen
Elektrodermale activiteit is een algemene maatstaf voor activiteit van het autonome zenuwstelsel, met een lange geschiedenis van gebruik in psychologisch onderzoek.
Hugo D. Critchley, voorzitter van de psychiatrie aan de Brighton and Sussex Medical School, verklaart: “elektrodermale activiteit is een gevoelige psychofysiologische index van veranderingen in autonome sympathische opwinding die zijn geïntegreerd in emotionele en cognitieve toestanden.”
Veel biofeedback-therapieapparaten gebruiken elektrodermale activiteit als een indicator van de stressreactie van de gebruiker met als doel de gebruiker te helpen angst te beheersen.
elektrodermale activiteit wordt gebruikt om de neurologische status van een individu te beoordelen zonder gebruik te maken van traditionele, maar dure, EEG-gebaseerde monitoring.
Vaak wordt elektrodermale activiteit-bewaking gecombineerd met de registratie van hartslag, ademhalingsfrequentie en bloeddruk, omdat het allemaal autonoom afhankelijke variabelen zijn. elektrodermale activiteit-meting is een onderdeel van moderne polygraafapparaten, die vaak worden gebruikt als leugendetectoren.